Je hebt tien jaar geleden al je liefde verklaard voor Oostende met een winterwandeling en het decoreren van etalages. Gaat de liefde nog verder terug?

Toen ik een tiener was, gingen wij bijna elke zomer naar zee, waar we een stacaravan huurden. Vaak vergaten we onze sleutel, en dan schoof mijn mama mij door het raampje van onze slaapkamer naar binnen, zodat ik de caravan van binnenuit kon openen. Hilarisch was dat. Naar Oostende gingen we vaker als we een daguitstap wilden doen. Hop, de trein op in Lokeren, gaan uitwaaien en een pannenkoek gaan eten. Met mijn vader ben ik ook eens naar Fort Napoleon geweest, midden in de winter. Het was berekoud, maar de warme chocomelk met véél slagroom (de ober vroeg of ik een beetje of heel veel slagroom wou, dat weet ik nog) achteraf maakte alles goed.

Hoe is Oostende in jouw ogen de voorbije tien jaar veranderd? Blijft er nog veel over van de authentieke charme?

Ik vond Oostende altijd al een geweldige plek met veel authentieke restaurants en cafés. De laatste jaren zijn er veel nieuwe zaken bij gekomen, waardoor nog meer mensen hun weg vinden naar de Stad Aan Zee. De mengelmoes van authentiek en nieuw maakt Oostende zo boeiend en kleurrijk. De vele initiatieven op vlak van cultuur en eten zorgen er ook voor dat ik mijn weg blijf vinden naar de stad. In de zomer is Theater Aan Zee een favoriet, sinds vorig jaar ga ik naar het Garnaalkrokettenfestival, Filmfestival Oostende staat ook elk jaar op de planning. En in juni ga ik voor de eerste keer naar Ostendaise. Wat ik ook zeer tof vind, is het Podcastfestival van De Standaard. Het programma is altijd heel boeiend.

Er is nu ook een ontwerp van een nieuw glas voor het North Sea Food Fest (Ostendaise, nvdr). Jouw kunst heeft bijna altijd iets grappigs en liefs. Hoe zou jij je recente ontwerpen verder nog omschrijven? Zijn die anders dan pakweg vijf jaar geleden?

Mijn stijl blijft altijd herkenbaar, maar als ik mijn tekeningen vergelijk met een jaar of vijf geleden, zie ik toch altijd wel nog evolutie. Zo experimenteer ik, vooral in mijn boeken, tegenwoordig veel met uitsnijding van het beeld, verschillende texturen en kleuren. In het werk dat ik in opdracht maak voel ik dat ik vooral meer tijd heb. Ik neem alleen nog opdrachten aan waar ik superveel zin in heb. Als ik een mailtje zie binnenkomen denk ik echt: zou ik mijn werk er bij wijze van spreken morgen voor laten vallen om eraan te beginnen? Als het antwoord JA is, dan neem ik de opdracht aan. Door minder aan te nemen, heb ik meer tijd om te schetsen, verschillende ideeën uit te werken en te finetunen. Dat komt de kwaliteit van mijn werk alleen maar ten goede, er zit meer zuurstof in dan vroeger.