Voor Wouter Deprez is Oostende meer dan alleen een plek waar hij optreedt. De Stad aan Zee vormt al jaren een rode draad in zijn leven: een plaats waar hij herinneringen heeft opgebouwd, waar vriendschappen groeien en waar hij inspiratie vindt voor nieuw werk. Of het nu gaat om rustige schrijfdagen in zijn appartement, tradities met vrienden of samen genieten met zijn gezin, Oostende voelt voor hem altijd een beetje als thuiskomen. We vroegen hem naar die bijzondere band.

De eerste vraag is, veel artiesten hebben een speciale band met Oostende. Denk maar aan Ensor of Arno. Heb jij ook persoonlijke herinneringen of een speciale connectie met de stad?

"Ja, eigenlijk vanaf mijn studententijd. Met vrienden uit Gent trokken we vaak naar de zee en dan kwamen we in Oostende terecht, omdat dat met de trein zo gemakkelijk was. Een auto hadden we niet, dus dat was dé optie. Als kind ging ik met mijn ouders eerder naar De Panne of De Haan, waar we vooral in de duinen zaten en de zee soms niet eens zagen. Maar mijn eerste echte stedelijke herinneringen zijn dus aan Oostende: met de Gentse studenten op het strand liggen en uitgaan."

Wanneer je optreedt in Oostende, neem je dan ook tijd om de stad te beleven?

“Ja, zeker. Ik ben vaak in Oostende en heb er zelfs een appartement. Veel van mijn schrijfwerk gebeurt daar. De uitgestrektheid van de zee, wandelen op het strand, de rust… Dat maakt dat ik meer kan reflecteren. En tegelijk ben ik weg van het dagelijkse, zoals de afwas thuis.”

Dus Oostende is voor jou ook een soort ontsnappingsplaats?

“Absoluut. Het is ook een plek waar ik vrienden wat uitgebreider kan zien. Soms schrijf ik er samen met iemand, zodat we een gezamenlijke discipline en ontspanning hebben. Dat werkt heel goed."

Als je ergens echt tijd voor wil nemen, dan lukt dat hier dus goed?

“Voilà, ja. In mijn appartementje heb ik bewust geen internet. Al kan ik via 4G natuurlijk nog altijd online, helaas. Maar het idee is er. Ik ga vaak langs bij Corman om klassiekers te halen, en daar lees ik dan rustig en denk ik na. Dat maakt mijn band met Oostende heel warm.”

Welke favoriete plekjes heb je in Oostende?

“Elk jaar vier ik mijn verjaardag hier, meestal bij Expo&Kafie, een brunchplek tegenover het Europacentrum. Voor Thais eten ga ik graag naar Phuang Malai in de Alfons Pieterslaan. In Brasserie du Parc drink ik vaak koffie met vrienden. En klassiekers haal ik bij Corman. Met mijn gezin trekken we vaak naar Brasserie Rubens – dat voelt echt als thuis. Het is de plek waar we de tijd nemen om bij te praten, beslissingen te bespreken of gewoon wat te zeveren met elkaar.”

Zijn er ook Oostendse lekkernijen die je niet kan missen?

“Ja, absoluut. Een broodje kibbeling bij De Zeebries, een vishandeltje in een zijstraat van de Christinastraat. Heerlijk. Die broodjes verdienen echt meer bekendheid.”

Heeft de sfeer van de kust ook invloed op je shows?

“Zeker! Als ik in het Kursaal speel, spring ik vlak voor de voorstelling soms even in de zee – tenzij het strontweer is natuurlijk. Terwijl het publiek al aanschuift, duik ik het water in. Daarna een snelle douche en dan het podium op. Dat contrast vind ik heerlijk: de frisheid van de zee en tien minuten later de warmte van het podium. Het doorbreekt de kunstmatige wereld van theaters, waar je vaak in ondergrondse kleedkamers zit zonder daglicht. De zee geeft me energie en balans.”

Wat maakt het Oostendse publiek uniek voor jou?

“Oostende heeft een grote directheid en tegendraadsheid. Dat herken ik deels uit mijn geboortestreek, maar hier gaat dat vaak gepaard met humor. Je kan bij een Oostendenaar niet honderd procent serieus zitten. Dat herken ik ook uit Gent, waar ik al sinds mijn achttien woon: het rechttoe rechtaan spreken, maar tegelijk de relativering en humor erbij. Ik heb er even aan moeten wennen, maar intussen waardeer ik het enorm. Het houdt je scherp en het toont warmte: eerlijk je gedacht zeggen, ook al is dat niet altijd het makkelijkste.”

Tot slot: brengt de zee jou ook nieuwe ideeën?

“Ja, absoluut. Een aantal jaar geleden schreef ik mijn expo ‘Grote mensen die ik kende toen ik klein was’ volledig aan zee, in één ruk. Binnenkort werk ik samen met een muzikant aan een nieuwe voorstelling in kleinere zalen. Dat is muziek die zo gevoelig is dat ik er op een andere manier door ga schrijven. Dat ga ik ook weer aan zee doen. Ik plan dan drie à vier dagen, vraag thuis congé, en weet dat ik daar het grote creatieve werk kan doen. Het bijschaven kost later veel meer tijd, maar de echte creatieve smeet gebeurt hier.”