Het is lastig om niét van Gloria Monserez te houden. Ze is onbevangen, authentiek en een onwaarschijnlijk natuurtalent. Waar Gloria verschijnt, gaan mensen spontaan aan het glimmen. Het moet niet gemakkelijk zijn om op nauwelijks 24-jarige leeftijd – Monserez verjaart op 5 juli - met de druk van het scherm om te gaan. We praten na haar terugreis uit Spanje, waar een nieuwe reeks van Hotel Romantiek wordt opgenomen.

Het alwetende internet linkt u enkel aan Oostende als u optreedt in Kursaal of op de rode loper van het Filmfestival verschijnt. Maar u heeft ongetwijfeld nog veel vroegere herinneringen aan de stad?

‘Zeker. Mijn grootouders hadden een appartement in Middelkerke, en het was dus relatief eenvoudig om met mijn ouders naar Oostende te komen. Toen ik in het middelbaar school liep, kwam ik wel vaker al eens op mijn eentje naar de stad. En nu kom ik graag in Vayamundo om mijn grootvader te gedenken.’

Wat zijn uw vroégste herinneringen?

‘De Chamonix natuurlijk (lacht). Daar gingen we met papa en stiefmama wafels eten, zoals men daar al zestig jaar doet. Dat is melancholie in Oostende, en eigenlijk nog mooier wanneer het regent. Ik houd er zelfs van de neonlichten! Pure nostalgie.
Ik mag ook Café Du Parc niet vergeten. Dat is enkele jaren geleden wel volledig vernieuwd, maar de sfeer was vroeger ook al buitengewoon.’

Oostende combineert de stad met de zee. Bent u meer een stadsmus of eerder een zeepiraat?

‘Ik ben absoluut een meisje van de zee. Een witte vlek die rust en weidsheid uitstraalt. Oostende biedt ook de kans om ’s avonds iets spannender te doen. Ik ga super graag bowlen in de Sporting Bowling, dat is de perfecte afsluiter van een avondje uit. Of het lunapark!’

Kunt u daar nog komen zonder eerst voorbij 87 selfies te moeten?

‘Je moet laat genoeg gaan (lacht). Op dinsdagavond om 22u bijvoorbeeld. Dan is de kust veilig.’

We hebben meteen een titel voor dit interview.

‘Haha. Ik ben gelukkig gezegend met schoonouders die een appartement hebben in Oostende. Dan kun je vrijdagavond al komen slapen, iets gaan drinken in ET ALORS, een koffie drinken met het lief. Dan weet ik: Ik ben geland.
Op zaterdag neem ik dan graag het bootje naar de andere kant, tot aan Fort Napoleon en de surfclub. Het Ensorhuis is ook altijd fantastisch, al kun je dat niet elke keer doen. ’s Avonds ga ik graag no nonsense eten, het hoeft allemaal niet zo gastronomisch te zijn. Ik wil een speciale vermelding maken voor Taste of India, dat is naar mijn aanvoelen een uitstekend Indiaas restaurant. En het brengt een zonnige laag vernis aan op een regendag.’

Voor Gloria Mundi trekt u met Vlamingen-met-migratieachtergrond, zoals dat zo mooi heet, naar de plek waar hun roots liggen. Met wie zou u voor de fictieve reeks Gloria Urbi naar Oostende trekken? Welke bekende Oostendenaar spreekt u aan?

‘Met de moeder van James Ensor. Ik wil meestappen door haar winkeltje en van daaruit onderzoeken hoe de stad in die tijd leefde. Ensor is niet per definitie mijn favoriete kunstenaar, ik mis soms wat melancholie in zijn werk. Ik houd dan meer van Léon Spilliaert, dat werk spreekt me meer aan.’